แก้ว มีอยู่ตามธรรมชาติู่ตั้งแต่จุดเริ่มต้นของการเกิดโดยธรรมชาติแบบบังเอิญเวลาเกิดขึ้นเมื่อมีหินและทรายบางชนิดที่ถูกละลายเป็นผลจากการทมีี่อุณหภูมิสูง กระทำโดยความร้อนจากธรรมชาติเช่นปรากฏการณ์ภูเขาไฟ, ฟ้าผ่าผลกระทบของความร้อนแล้วเย็นลงแล้วเกิดการแข็งตัวอย่างรวดเร็ว การเกิดแก้วธรรมชาติของแหล่งกำเนิดภูเขาไฟที่เรียกว่า hyalopsite, อาเกตไอซ์แลนด์หรือมะฮอกกานีภูเขาและสะเก็ดดาวที่มาข้างนอกก็เรียกว่า obsidianites) ตาม ประวัติศาสตร์ โบราณในยุค - Roman ได้มีพ่อค้าหินชาวฟินิเชียเดินทางผ่านทะเลทรายในซีเรียได้ค้นพบ แก้วโดยบังเอิญจากการใช่ความร้อนจากไฟในการใช่หม้อปรุงอาหารความร้อนที่รุนแรงของไฟทำให้ไนเตรตที่อยู่ผสมกัยทรายของฟอร์มทึบน้ำA แต่การกำเนิดและวิวัฒนาการของมนุษย์ทำแก้ว มนุษย์สร้างวัตถุที่เป็นแก้วส่วนใหญ่ไม่โปร่งใสย้อนกลับไปที่สหัสวรรษที่สาม พ.ศ. 3500 ในสมัยอียิปต์และตะวันออกแคว้นเมซอพอเทเมีย วัตถุดิบขั้นพื้นฐานของแก้วที่ใช้เป็นหลักในการผลิตกระถางและแจกัน เซรามิคและได้มีการค้นพบรูปแบบเคลือบสีบนเซรามิค ที่กระจายนี้ศิลปะใหม่ตามชายฝั่งของทะเลเมดิเตอร์เรเนียน หลักฐานการกำเนิดของแก้วอุตสาหกรรมกลวงเศษที่เก่าแก่ที่สุดของแจกันแก้ว หลักฐานของกิจกรรมผลิตแก้วกลวงยังพัฒนารอบอียิปต์ศตวรรษที่ 16 BC และพบในแคว้นเมซอพอเทเมีย (กรีซ)Mycenae , จีน และภาคเหนือ ของกรุง Tyrol การผลิตแก้วกลวง Early หลังจาก พ.ศ. 1500, craftsmen อียิปต์เป็นที่รู้จักกันในยุคนั้นและได้เริ่มพัฒนาการผลิตแก้วมีวิวัฒนาการให้กระจกเหลวได้แล้วจึงนำไปรีดบนพื้นหินเพื่อให้เรียบหรือตกแต่งมัน ก้าวสำคัญใน glassmaking ที่ 14 การค้นพบของการเป่าแก้วให้เป็นรูปร่างต่างๆในศตวรรษที่ผ่านมา มากเพิ่มรายการหลายรูปทรงได้แก้วกลวงสำหรับ แจกัน บันทึกทางช่าง การค้นพบของการเป่าแก้วระหว่าง โรมโบราณเริ่มเป่าแก้วภายในแม่พิมพ์ได้ริเริ่มใช่แก้วท่อโลหะบางยาวใช้ในการเป่าตั้งแต่นั้นมา ได้มีการเป่าได้รูปแบบต่างๆยุคเฟื่องฟูของโรงทำเครื่องแก้วในยุโรปตะวันตกและเมดิเตอร์เรเนียน วัตถุแก้วเริ่มปรากฏทั่วอิตาลี , ฝรั่งเศส, เยอรมันและสวิสเซอร์แลนด์ เป็นโรมที่ริเริ่มใช้กระจกเพื่อสถาปัตยกรรมกับการค้นพบของกระจกใส แต่ในยุคนั้นคุณภาพแสงที่ผ่านทะลุกระจกยังไม่ดีจึงมรการคิดค้นนำออกไซด์ของแมงกานีสนำมาบดทรายหยดหลักของเชื้อราในทรายอาคารที่สำคัญที่สุดในกรุงโรมลล่าหรูที่สุดของ Herculaneum และปอมเปอี ทางภูมิศาสตร์ของอาณาจักรที่ช่างกระจกเริ่มในอาณาจักรตะวันตกของกรุงโรมเมืองของ Köln ในไรน์แลนด์ที่พัฒนาเป็นอุตสาหกรรมศูนย์กลางของ glassmaking, adopting แต่ส่วนใหญ่ทางตะวันออก ของโรมันสำคัญที่สุดในภาคตะวันออกที่ผลิตรายการกระจกหรูหราส่วนใหญ่เพื่อการส่งออก การขุดค้นโบราณคดีบนเกาะของ Torcello ใกล้ Venice, อิตาลี, มี unearthed วัตถุจาก 7ชิ้นปลายและต้นศตวรรษที่ 8 ซึ่งเป็นประจักษ์พยานถึงการเปลี่ยนแปลงจากสมัยโบราณถึงต้นผลิตกลางของกระจก การเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนในเทคนิค glassmaking ยุโรปจุดนี้แก้วทำตอนเหนือของเทือกเขาแอลป์เริ่มแตกต่างจากกระจกที่ทำในพื้นที่เมดิเตอร์เรเนียนกับอิตาลีเช่นการเกาะเถ้าโซดาเป็นวัตถุดิบที่โดดเด่นของ อิตาลี ทักษะแผ่นกระจกใน ศตวรรษที่ 11 ยังเห็นเทคนิคการพัฒนากระจกโดยช่างฝีมือของ เยอรมันแล้วพัฒนาต่อโดยช่างฝีมือชาวเมืองเวนิสในศตวรรษที่ 13 สำหรับการผลิตแผ่นแก้ว ในขณะที่ยังร้อนด้วยเทคนิคนี้ลูกแก้วถูกเป่าแล้วเปิดออกด้านข้างและด้านตรงข้ามกึ่งลูกแล้วให้มันเรียบและเพิ่มขนาด แต่ไม่เกินขนาดที่จำกัด วัดเท่า 3 เมตรยาวกับ ซม. ความกว้างถึง 45ซมปลายสมัยกลางมีพระราชวังหลวงและโบสถ์อาคารส่วนใหญ่ และบ้านของคนรวย ติดตั้งหน้าต่างกระจก ย้อมสี
ในสมัยกลางที่เมืองเวนิสของอิตาลีถือว่าบทบาทเป็นศูนย์กลาง glassmaking ของโลกตะวันตก ความสำคัญของอุตสาหกรรมกระจกใน Venice สามารถมองเห็นได้แต่ในจำนวนของช่างฝีมือดีที่ทำงานมีน้อยมาก กฎ, ระเบียบประเภทภาคแก้ว, วางมาตรการผู้สนับสนุนลัทธิตั้งอัตราภาษีศุลกากรสูงบางอย่างเช่นห้ามในการนำเข้ากระจกจากต่างประเทศและต่างประเทศที่ห้ามglassmakers ที่ประสงค์จะทำงานใน Venice ไม่ Venetian อย่างไรก็ตามเหตุเพลิงไหม้บ่อยๆเกิดจากเตาที่ทำการหลอมกระจก เจ้าหน้าที่ดูแลเมืองใน 1291, มีการสั่งการโอน glassmaking ไปเกาะมูราโน่ ในศตวรรษที่ 14 อีก glassmaking อุตสาหกรรมสำคัญในอิตาลีการพัฒนาที่ Altare ใกล้เจนัว ความสำคัญขึ้นอยู่มากในทักษะความจริงที่ว่ามันไม่อาจเข้มงวด statutes of Venice เป็น regards ส่งออกทำงานแก้ว ดังนั้นในช่วงศตวรรษที่ 16, ช่างฝีมือดีจาก Altare ช่วยขยายรูปแบบใหม่และวิธีการทำกระจกเป็นส่วนอื่น ๆ ของยุโรปโดยเฉพาะฝรั่งเศส ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 15, ช่างฝีมือของมูราโน่เริ่มใช้ทรายควอทซ์และโปแตทำจากพืชทะเลเพื่อผลิตผลึกบริสุทธิ์โดยเฉพาะ โดยปลายศตวรรษที่ 16, 3,000 of 7,000 เกาะของชาวมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมบางอย่าง glassmaking คริสตัลการพัฒนานำการได้รับการบันทึกใน George อังกฤษ glassmaker Ravenscroft (1618-1681) ที่จดสิทธิบัตรกระจกใหม่ของเขาใน 1674 เขาได้รับมอบหมายให้หาสิ่งที่จะมาทดแทนสำหรับคริสตัล ทรายควอทซ์บริสุทธิ์และโปแตชในเกาะมูราโน่โดยใช้สัดส่วนที่สูงขึ้นของออกไซด์ตะกั่วแทนโปแตเขาประสบความสำเร็จในการผลิตแก้วที่สดใสกับดัชนีหักเหสูงซึ่งมีมาก เหมาะสมดีสำหรับการตัดและแกะสลักลึก กระบวนการใหม่ได้รับการพัฒนาเพื่อการผลิตแผ่นกระจกของฝรั่งเศสกระจกที่มีแสงผ่านจนได้คุณภาพเป็นที่ต้องการ สูงการพัฒนาเพื่อการผลิตแผ่นกระจกของฟรังเศษได้มีการพัฒนากระจกเหลวถูกเทลงบนโต๊ะพิเศษและรีดออกแบน หลังจากเย็นตัวลงกระจกถูกพื้นบนโต๊ะกลมขนาดใหญ่โดยการหมุนแผ่นเหล็กหล่อและปรับขึ้นทรายขัดแล้วขัดใช้รู้สึกให้ผิวเรียบนี้จานกระบวนการนี้ทำให้แก้วแบนมีคุณภาพส่งแสงดี เมื่อเคลือบโลหะหลอมเหลวคุณภาพสูงกระจกสามารถผลิตเงาให้กับตัวเองได้จึงเป็นแหล่งกำเนิดกระจกเงาในยุคฝรั่งเศสยังได้ดำเนินการเพื่อส่งเสริมอุตสาหกรรมกระจกของตัวเองและดึงดูดผู้เชี่ยวชาญกระจกจากVeniceต่อมาในระยะหลังของการปฏิวัติอุตสาหกรรม เทคโนโลยีเครื่องจักรเพื่อการผลิตมีการรวิจัยทางวิทยาศาสตร์ในเชิงลึกทางวิทยาศาสตร์คุณภาพความสัมพันธ์ระหว่างองค์ประกอบของแก้วกายภาพและเริ่มปรากฏในอุตสาหกรรม ทำแก้วและกระจก ตัวเลขที่สำคัญและเป็นหนึ่งในบรรพบุรุษของการวิจัยแก้วที่ทันสมัยเป็นนักวิทยาศาสตร์เยอรมัน ตัวเลขที่สำคัญและเป็นหนึ่งในบรรพบุรุษของการวิจัยแก้วที่ทันสมัยเป็นนักวิทยาศาสตร์เยอรมัน Otto Schott1851-1935ที่ใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์เพื่อศึกษาผลขององค์ประกอบทางเคมีเคมีมากมายในทางแสงและความร้อนของกระจก Schott teamed กับ Ernst ABBE เป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย Jena ร่วมและเป็นเจ้าของ Carl Zeiss เพื่อให้ก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่สำคัญ ผู้คิดค้นถัง ผสมทรายกับเบสต่อมาปลายศตวรรษที่ 19 ของ, American engineer Michael Owens (1859-1923)เครื่องเป่าขวดอัตโนมัติOwens ได้สนับสนุนทางการเงินจาก EDLLibbey เจ้าของ Libbey Glass บริษัท ของ Toledo, Ohio โดยปี 1920 ในสหรัฐอเมริกาเครื่องเป่าขนาดเล็กมีให้ใช้งานมากถึง200เครื่อง เพิ่มแรงผลักดันได้รับกระบวนการผลิตโดยอัตโนมัติในปี 1923 มีการป้อนปริมาณ การผลิตได้อย่างรวดเร็วหลังจากนั้นในปี 1925เครื่องถูกพัฒนาใช้ร่วมกับ feedersเป็นเครื่องที่อนุญาตให้ผลิตชิ้นส่วนของอุปกรณ์ ของขวด ในการผลิตแก้วแบน (ที่เป็นคำอธิบายก่อนหน้ากระจกเหลวมาก่อนเทลงบนโต๊ะใหญ่แล้วรีดเป็นแผ่นแบนวัตกรรมจริงๆที่เกิดมาก่อนใน 1905 เมื่อชาวเบลเยียมชื่อ Fourcault จัดการเพื่อกวาดแนวเรียบแผ่นกระจกอย่างต่อเนื่องของความกว้างที่สม่ำเสมอจากถังผลิตเชิงพาณิชย์โดยใช้กระบวนการ Fourcault ที่ดีที่สุดได้ตามวิธีในปี 1914 สิ้นสงครามโลกครั้งที่สองวิศวกรควบคุม Belgian Emil rollers พัฒนากระบวนการ wherebyแก้วเหลวถูกเทจากหม้อโดยตรงเช่นวิธีการ Fourcault นี้ทำให้แก้วมีความหนามากขึ้นและทำขัดง่ายและประหยัดมากขึ้น ยิงวิวัฒนาการในการผลิตแก้วแบนได้สร้างความเข้มแข็งของกระจกโดยการเคลือบ (ใส่วัสดุชั้นเซลลูลอยด์ระหว่างสองแผ่นกระจก)กระบวนการนี้ถูกคิดค้นและพัฒนาโดยนักวิทยาศาสตร์ฝรั่งเศส EdouardBenedictus ที่จดสิทธิบัตรความปลอดภัยกระจกใหม่ของเขาภายใต้ชื่อ"Triplex"ในปี 1910ใน America, Colburn พัฒนาวิธีอื่นสำหรับวาดแผ่นกระจก ได้ดีขึ้นอีกด้วย Owens การสนับสนุนของ บริษัท Libbey มีบทบาทและมีการใช้ครั้งแรกสำหรับการผลิตเชิงพาณิชย์ใน 1917 กระบวนการ Pittsburgh, พัฒนาโดย American Pennvernon และ Pittsburgh Plate Glass Company (PPG) ร่วมและเพิ่มคุณสมบัติหลักของ Fourcault and - Owens กระบวนการ Libbey และถูกใช้ตั้งแต่ 1928
การที่พัฒนาหลังสงครามโลกครั้งที่สองโดยสหราชอาณาจักรบริบัทPilkington Brothers จำกัด และเปิดในปี 1959,รวมกันผลิตกระจกที่มีคุณภาพแสงของแผ่นกระจก น้ำแก้วเหลว Molten เมื่อเทข้าม lehrของน้ำเหลวของดีบุกและกระจาย flattens ก่อนที่จะวาดในแนวนอนอย่างต่อเนื่องก้อจะได้กระจกที่มีแผ่นเรียบเนียนและสวยงาม ข้อสรุป วิวัฒนาการเทคโนโลยีธรรมชาติยังคง ให้การเรียนรู้และมีการคิดค้นพัฒณามาอย่างต่อเนื่องประวัติศาสตร์เป็นพื้นฐานเพื่อการผลิตแก้วปัจจุบันนี้เทคโนโลยีการควบคุมการผลิตแก้วและแผ่นกระจกใช้ระบบควบคุมคอมพิวเตอร์เทคนิคเคลือบกระจกที่สามารถ ตอบสนองความต้องการของผู้ใช้การรวมไมโครอิเล็กทรอนิกส์และวิธีการสร้างกระจกที่สามารถ เพื่อกองแสงอาทิตย์ที่มาจากภายนอกทำให้แสงผ่านได้น้อยลงและลดความร้อนได้ และได้มีการพัฒนากระจกอีกในหลายๆรูปแบบอย่างต่อเนื่องทั้งในปัจจุบันและในอนาตค
